Δημοκρατικές κατακτήσεις του Γκρεκοπίθηκου

Γκρεκοπίθηκος: Έλληνας ο πρώτος άνθρωπος; 7,2 εκατ. ετών βρέθηκε σε Ελλάδα 

Το ζήτημα δεν είναι το μέγεθος ή η αυστηρότητα της ποινής, αλλά το αν πρέπει να επιβληθεί ποινή. Μπορεί οι 80 ώρες κοινωνικής εργασίας να είναι βαριά ποινή για τρεις μαθητές γυμνασίου που πρωτοστάτησαν στην κατάληψη του σχολείου τους. Αυτό εξαρτάται από τα καθέκαστα της υπόθεσης, τα οποία ο απόμακρος παρατηρητής δεν μπορεί να τα γνωρίζει. Εγιναν συστηματικές καταστροφές κατά την κατάληψη; Εγιναν ξυλοδαρμοί, χειροδικίες και, γενικώς, χρησιμοποιήθηκε βία; Ηταν μεγάλο το κόστος των ζημιών; Ολα αυτά παίζουν τον ρόλο τους, φαντάζομαι.

  ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Από τη στιγμή, όμως, που η Δικαιοσύνη έκρινε ενόχους τους νεαρούς καταληψίες, κάποια ποινή, έστω συμβολική, πρέπει να επιβληθεί. Και είναι προς το γενικό συμφέρον να επιβληθεί, γιατί η ποινή είναι το μόνο αποτρεπτικό μέσο απέναντι στο ανυπόφορο νταβατζιλίκι των καταλήψεων. Το οφείλει, ει μη τι άλλο, η Πολιτεία στα γαϊδούρια (μην παρεξηγείσαι, αναγνώστη – πρώτο γαϊδούρι εγώ) που πληρώνουν με τους φόρους τους το κόστος των καταστροφών, οι οποίες γίνονται πάντα ανεμπόδιστα και ατιμώρητα. Τα περί αντιμετώπισης του περιστατικού αυτού και παρόμοιων «εντός της σχολικής κοινότητας» είναι υποκριτικές μπουρδολογίες του υπουργείου. Κανείς διευθυντής, καθηγητής ή μαθητής δεν μπορεί να αντισταθεί στον τραμπουκισμό (και ιδίως αυτόν που κυκλοφορεί με το φωτοστέφανο της δήθεν ηθικής ανωτερότητας της Αριστεράς), αν δεν νιώθει ότι το κράτος στηρίζει το δίκιο του. Ας πάψουμε, επιτέλους, να παριστάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στην επιείκεια και την ατιμωρησία, την ασυδοσία και την ελευθερία.

Την ίδια ατιμωρησία παρατηρούμε και στη Βουλή, μετά την αποκάλυψη των ευθυνών της φρουράς για τον φάκελο-βόμβα που τραυμάτισε σοβαρά τον Λουκά Παπαδήμο. Αφού για μερικές μέρες οι Αρχές ήσαν τόσο σαστισμένες ώστε ήταν αδύνατο να διακριβωθεί η διαδικασία ελέγχου, πληροφορηθήκαμε ότι –για φαντάσου!– οι αστυνομικοί της Βουλής όφειλαν να έχουν ελέγξει την αλληλογραφία και, επομένως, δική τους ήταν η ευθύνη. Ομως οι αρμόδιοι όχι μόνον δεν είχαν ελέγξει, αλλά είπαν και ψέματα από πάνω. Βέβαια, κάπου διάβασα ότι είχαν ελέγξει, όμως δεν είχαν εντοπίσει την εκρηκτική ύλη. Και λοιπόν; Αν ψεύδεσαι ότι το πακέτο δεν πέρασε ποτέ από τα χέρια σου, γιατί να σε πιστέψω όταν λες ότι το ήλεγξες και δεν βρήκες τίποτε;
Ηθικά, το παράπτωμα είναι βαρύτατο. Κρινόμενο μάλιστα μέσα στο πλαίσιο της απόπειρας κατά της ζωής του πρώην πρωθυπουργού, προδίδει και επικίνδυνη ηλιθιότητα εκ μέρους εκείνων που το διέπραξαν. Ποιος αφελής πίστεψε ότι ένα τέτοιο ψέμα δεν θα αποκαλυφθεί; Πόσων ετών είναι, δεκατεσσάρων; Αν ο φρούραρχος δεν έχει την περηφάνια ως αξιωματικός να παραιτηθεί, τότε, προς χάριν του κοινωνικού συνόλου, κάποιος πρέπει να τον στείλει σε ένα ήσυχο γραφείο, από το οποίο κανείς πολίτης δεν θα διατρέχει κίνδυνο από τις δραστηριότητές του. (Πλην του ιδίου, φυσικά – αλλά γι’ αυτό τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε...) Για κάτι τόσο σοβαρό, ούτε καν λόγος έγινε για τιμωρία, ούτε που ακούστηκε η λέξη. Επόμενο είναι, όταν σκέπτεσαι ότι οι υπηρετούντες εκεί έχουν προστάτες στα υψηλότερα κομματικά κλιμάκια και ότι οι διορισμοί μοιράζονται με ποσοστώσεις μεταξύ των κομμάτων. Ποιος να τους πειράξει; Η ατομική ευθύνη έχει καταργηθεί για όλους, ελεγκτές και ελεγχομένους· και θεωρείται αυτό «δημοκρατική κατάκτηση» στη χώρα του Γκρεκοπίθηκου.
Ενδιαφέρον παραλειπόμενο, πάντως, από την πανικόβλητη αντίδραση του υπουργού Παιδείας στην καταδίκη των καταληψιών ήταν η γκάφα του Κ. Γαβρόγλου να παρέμβει στο έργο της Δικαιοσύνης και να προαγγείλει ακόμη υψηλότερη παρέμβαση από τον ίδιο προσωπικώς στον υπουργό Δικαιοσύνης. Τέτοιος ήταν ο τρόμος του μη δυσαρεστήσει νεαρούς ψηφοφόρους. Οταν κατάλαβε τι είχε κάνει τα μάζεψε, αλλά ήταν αργά. Και η τελευταία αμφιβολία για το ποιόν του Κ. Γαβρόγλου είχε διαλυθεί στον αέρα. Δεν μπορεί, δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν –πώς αλλιώς να το πω;– ένας άνθρωπος να είναι σοβαρός και να δέχεται να κάνει τον υπουργό Παιδείας σε κυβέρνηση Τσίπρα. Πώς τα είχε καταφέρει να παραμυθιάσει τόσο κόσμο, για τόσο καιρό, είναι άλλη υπόθεση. Για την ακρίβεια είναι μια ολόκληρη τέχνη!..

Επικίνδυνη αίρεση
Πάντα πίστευα στην τεράστια συνεισφορά των δημοσιογράφων στα λαμπρά επιτεύγματά μας. Για μία ακόμη φορά, λοιπόν, δεν είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη μπούρδα που ειπώθηκε μεταθανατίως για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, βγήκε από τα χείλη δημοσιογράφου, που πολιτεύεται μάλιστα με τη Ν.Δ. Ηταν, είπε, «πάντα αιρετικός»! (Σημειώστε δε ότι η πρόθεση του προσώπου που το είπε ήταν να εκθειάσει τον εκλιπόντα...) Αυτά συμβαίνουν όταν οι λέξεις χρησιμοποιούνται «στο περίπου» και πρωτίστως για τον ήχο τους. Ο Μητσοτάκης δεν ήταν ούτε αιρετικός ούτε μελλοντολόγος, όπως τον θέλουν κάποιοι άλλοι. Ηταν ένας πραγματιστής, που αντιλαμβανόταν την πολιτική στην ευρύτερη εικόνα της. Αυτός ο πραγματισμός ήταν που τον έκανε να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά, βέβαια, το να μη γλείφεις τα πλήθη είναι αίρεση στην Ελλάδα. Και ο πραγματισμός είναι όντως αίρεση στη χώρα μας. Εφιστώ επ’ αυτού την προσοχή της Υπηρεσίας Καταπολεμήσεως Αιρέσεων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, όπως συμπεριλάβει και τον πραγματισμό στη λίστα της...










Πηγή:kathimerini