Η λάμψη του νέου ξεθώριασε

AΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή έδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο την ανάγκη που έχει η χώρα για νέα ηγεσία ή, μάλλον, νέες ηγεσίες.

Ο πρωθυπουργός εκμεταλλεύθηκε, όσο μπορούσε, τις αμαρτίες και τη φαυλότητα του παλαιού πολιτικού συστήματος. Δεν έπεισε όμως, γιατί κυβερνά με τον ίδιο, και χειρότερο, τρόπο και έχει συμμαχήσει με ό,τι πιο παλιό και φαύλο.

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τα λεγόμενα «θεσμικά ζητήματα» δεν απασχολούν τον πολύ κόσμο και ιδιαίτερα το σημαντικό ποσοστό των απελπισμένων συμπολιτών μας. Οι πολίτες νοιάζονται, πάντως, για την κατάρρευση κρίσιμων τομέων της χώρας, καθώς και για τους διορισμούς που βασίζονται στην αναξιοκρατία και στο κομματικό διαβατήριο. Ο κ. Τσίπρας έδειξε βεβαίως ότι είναι σκληρός παίκτης και δεν θα σταματήσει στα συνήθη εσκαμμένα προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Εστω και αν έτσι γυρνάει τη χώρα τριάντα χρόνια πίσω.

Ο κ. Μητσοτάκης προσήλθε χθες στη συζήτηση με ένα βασικό μειονέκτημα, καθώς προέρχεται από παλαιά πολιτική οικογένεια και από μια παράταξη που έχει κυβερνήσει πάρα πολλά χρόνια. Εδειξε, όμως, ότι μπορεί να σταθεί με άνεση στη Βουλή απέναντι στον κ. Τσίπρα. Οι ψίθυροι εκείνων που αμφισβητούσαν αυτήν την ικανότητά του θα υποχωρήσουν. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να έχει τσαγανό που το συνδυάζει με την ψυχραιμία ενός Ευρωπαίου πολιτικού. Η προτροπή προς τον κ. Τσίπρα να παραιτηθεί και να πάει σε εκλογές υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσε ίσως μια παραφωνία που ερχόταν από τα παλιά. Είχε όμως στόχο τη συσπείρωση βουλευτών και κόμματος, την οποία και φαίνεται να πέτυχε. Λίγοι ήταν εκείνοι που θεωρούσαν ότι δεν θα γίνει, αν εκλεγεί, καλός πρωθυπουργός. Οι περισσότεροι από την κλάκα της γκρίνιας πίστευαν ότι δύσκολα θα έβγαζε πέρα την αντιπαράθεση και τις πιθανές εκλογές.

Περιμένουμε πολύ καιρό να δούμε αν υπάρχει κάποιος άλλος Τσίπρας, ένας πολιτικός αρχηγός που θα έβγαζε από μέσα του περίσσευμα ψυχής και ειλικρινή διάθεση συνεννόησης. Κανείς δεν τον θέλει «πεκινουά των συμφερόντων», όχι. Τον θέλει σκληρό εκεί που χρειάζεται και υπερβατικό εκεί που το έχει ανάγκη ο τόπος. Οσο περνάει ο καιρός γίνεται σαφές ότι ο πρωθυπουργός  δεν έχει αυτά τα στοιχεία μέσα του, ούτε και τη διαχειριστική επάρκεια που απαιτούν οι στιγμές.

Σε ένα παιχνίδι είναι καλός, αυτό που έμαθε πριν από χρόνια στον στίβο της πανεπιστημιακής κομματικής ζωής. Γι’ αυτό και κέρδισε τρεις απανωτές αναμετρήσεις.

Τώρα, όμως, η λάμψη του νέου ξεθώριασε και στη Βουλή φάνηκε ότι ο μεγάλος, πολωτικός διαχωρισμός ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο είναι εξαιρετικά ψευδεπίγραφος και πήγε μέχρι εκεί που πήγαινε...